Twee is wel eens veel!

Soms een beetje last van een gespleten persoonlijkheid. Dan worden de beslommeringen van mijn alter ego (aka vrouw ekster) zo enorm mijn pakkie an dat ik heel niet aan muizendingen toekom. Gevolg: zo maar een paar dagen logstilte. Afijn, nog 17 dagen en dan is dat verleden tijd, ben ik gewoon weer helemaal muizig. Sooowwwww, dat zijn een boel woorden om te melden dat ik er pas maandag weer ben! Latur.

Voor de leuk even een voorbeeld van 'waar is de tijd gebleven ennuhhh... die handen zijn nog steeds favoriet (bij hem dan hè).

Niet alle hulp is welkom..

De zon klopte op het raam vanmorgen. Komen jullie buiten spelen? Wilden we wel, want de tuin moest nodig onkruidvrij gemaakt. Al die groente en kruidenzaadjes moeten straks toch een plekkie krijgen eej.

Ik ploegde met mijn handen en Sam ploegde met zijn poten, door in galop rondjes te rennen. Wordt nog wat om hem af te leren straks niet door de planten te stampen met z'n hoeven. Ik ga me vanaf half maart maar richten op het maken van kleine hekjes die de moestuin moet afscheiden van de rest van de tuin. Nou, en dan maar kijken of we de bedoeling ervan duidelijk kunnen maken aan onze viervoeter.

Heb ik het nog niet over Wolf gehad. Hij ploegde niet alleen, maar verzorgde ook de bemesting, dat hadden we niet afgesproken... 'VERDEURIE! NIET POEPEN DAAR!', riep ik geërgerd en maakte ksssst-geluiden. Niet dat het ene moer helpt voor toekomstige toiletgangen... pfff.. stukje zelfbevrediging mijnerzijds moet je maar denken. 'Als de grond zo los is poept het zo lekker', hoorde ik Wolf mopperen voor ie beledigd verdween. Tja,daar kan ik dan ook wel weer inkomen...

Wie moet er eigenlijk even normaal doen....

We maken onderdeel uit van een lange rij wachtenden voor de brug, die open staat om wat vrachtschepen te laten passeren. Sam en ik zitten in het koekblik. Muisman staat achter ons. We hebben net de grote auto opgehaald na een nachtje logeren in de garage.

In mijn spiegel zie ik Muisman vrolijk zwaaien. Even overweeg ik terug te wuiven, tot ik me realiseer dat zijn avances niet mij, maar Sam gelden. Tsss... Muisman heeft het er druk mee. Zijn bovenlijf duikt meermalen in de lege passagiersstoel naast zich en veert enthousiast weer omhoog. Dan drukt hij zijn gezicht en beide handen tegen de voorruit. Sams kop trekt beurtelings scheef van links naar rechts. Het lijkt of ie een pingpongwedstrijd volgt. Zo wil het beestje nog wel eens in de rij staan vermoed ik.

Even bekruipt me een lichte gêne. De mevrouw voor me kijkt ook al geïnteresseerd mee in haar achteruitkijkspiegeltje. Zullen we het over de persoon achter Muisman maar niet hebben... Maar gêne is suf en richt zich vaak op personen die er in het geheel niet toe doen. Maakt het mij uit wat een totale vreemde denkt en dan komt het inzicht van de dag: 't wordt vast een leuke opa!

Mayday!

Zooo, we zijn er weer geland hoor. Nouja, voor zover mogelijk dan hè, het blijft toch bijzonder blijmakend allemaal. Sam vond het allemaal wat te zoet worden denk ik, of was het iets anders dat hem parten speelde. hmmm, ik denk het laatste. Zal het even uitleggen.

Het beestje heeft sinds kort andere brokken gekregen, met als doel z'n groei binnen de perken te houden en tot gisteren kreeg ie pijnstillers. De verandering van menu of de voorgeschreven medicijnen (of een combi), maken dat hij als chemisch wapen ingezet kan worden. Een leger skunks is er niks bij, wanneer withaar zijn achterkant in stelling brengt.

Vandaag gingen we samen een auto laten keuren. Vlak voor we bij de garage waren besloot Sam zich te melden en wel via mijn neusgaten. Heel fijn. Moesten we de auto eerst op de parkeerplaats uibundig laten luchten. Je wilt niet een rechtszaak aan je broek van een monteur, die bij het openen van het portier, acuut tegen de vlakte gaat eej.

Anyway, hopen dat het tijdelijk is.

In de wolken

Dank jullie wel voor alle felicitaties. Dit is vast een fotootje van Minimuis. Ze is 51 cm lang en 8 pond. ALs haar mama weer aan het werk gaat, mag deze oma elke week een dagje op de kleine dame passen. Gelukkig duurt dat nog een tijdje. Kan de versgebakken mama nog even fulltime genieten en Minimuis vast een beetje groeien. Deze oma was namelijk vergeten dat baby's zóóóóóóó klein waren... Ik blijf nog even in de wolken. Zie jullie morgen!

Mama Muis uhhh Oma Muis bedoel ik, is blij!

Vandaag was mevrouw dan toch genegen om zich bij haar familie aan te sluiten! Om half vijf is ze geboren, onze kerngezonde minimuis. Strakjes gaan we kijken bij de kersverse telg.... Het is feest bij de muizen!

Dank voor die blumen, ze waren erg lekker.

Ik wil altijd naar de winkel om een mitrailleur aan te schaffen als ik op de televisie zo’n plastic gezinnetje een lening zie afsluiten bij postkrediet. Al heb ik het vage gevoel dat ik dan de boodschap van de reclameboys niet helemaal begrepen heb. Dat soort wapens zijn toch verboden voor privégebruik. Toch eens checken bij gelegenheid.

Anyway, die familie Knots gaat met hun pasverworven centen een spiksplinternieuwe auto halen. Nouwwww weet je wat dan echt het toppunt van suf is? Dat de vrouw bij aflevering van de auto een bos bloemen in ontvangst mag nemen. Hij krijgt de sleutels, zij een struik genetisch gemanipuleerde pleurop uhhhh ik bedoel fleurop... duhhh..

Muisman en ik kochten ooit een tweedehandsje bij een garage. Of ik ook zo’n leuk bosje wilde… Wat? Bloemen? Ik? NOU DACHT HET NIET KNURFT. Neeeeh zo ging het niet. Ik zei bij het netjes: ‘Sorry, maar ik wil echt geen bloemen hoor’. 'Nee????' Opperste verbazing bij de verkoper, maar hij herstelde zich snel. ‘Nou, krijgt u van ons een autowaspakket’. Afijn, ik tilde automans bij de kraag van z’n C&A confectiepak omhoog, hing hem aan het uithangbord van de garage en schreeuwde: Geef dat pakket schuim maar aan mijn man knul, IK WIL DE SLEUTELS JA, DE SLEUTELS!!!
UHH…

Tjonge, dit logje loopt wat uit de hand. Wat klopt is het onderdeel autowaspakket. Ik heb het na al die jaren nog steeds. Dat had ik van die bloemen vast niet kunnen zeggen.

Het roert zich

Potverjoppie, zie ik weer een verdwaalde taalfout in m'n logje van gisteren. Meestal maak ik ze in de categorie deetee. Komt omdat ik vaak zo aan het goochelen ben met m'n zinnen. Verandert de spelling, maar daar lees ik dan vervolgens overheen. Zucht. Tssss, niemand zal ook eens even zeggen; 'Muis daar staat een teetje teveel ofzo hè. FLauw hoor!'

En ik was nog wel zo blij. Neeheehee, er is nog geen minimuis. Hou eens op met drammen... Waar was ik. Oja, ik was blij omdat mijn paprikazaad en pompoenzaad hun koppies boven de grond gaan steken. Helemaal omdat ik gisteravond nog dacht aan het voorbereiden van de tuin. Sta ik vanmorgen tot mijn enkels in de sneeuw, verdeurie. Nou, dan is zo'n teken van leven uit een zaaibakje wel zo welkom. Hoezo overdrijven is ook een kunst... Pfff, echt niet! Maarruhh morgen ga ik tomaatjes zaaien én ik krijg mijn ananaskerszaadjes. Die heb ik van Bustani gekocht. Leuk joh en helemaal niet duur. Er kunnen wel honderd besjes aan een plant komen. Ze zijn lekker en lollig om te zien. Kijk maar (rip)



Afijn ik zal nog even de eerste roerselen van de paprikaatjes en pompoenen showen :P
Dit zijn de paprika's:

En dit de pompoenen:


en tot slot nog ff de pepertjes

Leuk hè!

Mij lijkt het wel wat

Elke avond kijk ik even met één oog naar 'de grote verbouwing', één van m'n favoriete TV-programma's. Met m'n andere oog kijk ik dan trouwens naar het scherm van de laptop, want daarop ontwikkelen zich rond dat tijdstip vaak m'n dagelijkse logjes. Tja, ik ben een vrouw, dus ik kan meerdere dingen tegelijk eej.

Anyway, vanavond liet iemand een tuinhuisje zetten. In z'n tuin ja, daar horen tuinhuisjes. Alhoewel... de tuin was meer een landgoed en het huisje een huis met hoofdletters. Maar dat mocht de pret niet drukken. Er werden mooie dingen gebouwd daar op het televisiescherm.

Nou ben ik gek op kleine huisjes, sterker nog, ik zou ook wel zo'n klein houten gevalletje in een hoekje van de tuin willen planten. Kijk ik over de velden, zittend achter m'n tafeltje voor het raampje met een laptop (ja hoor eens, wel draadloze verbinding met de wereld hoor!). Schrijf ik kinderboeken en drink warme kopjes koffie/thee/chocolademelk en op z'n tijd een borreltje of andere versnapering, knabbel ik aan zelfgebakken koekjes. Snuif de geuren van het goede zomerleven en red verdwaalde lieveheersbeestjes en vlindertjes.....

'Je gaat toch niet in een huisje in de tuin zitten, als je al een huis hebt met alles wat je wilt?'

*Boink!* (AU! terug op aarde) 'MUISMAN! Pffffff, nou, mag je ook niet op visite komen als ik ooit ooit ooit nog 'ns een buitenverblijfje ga bouwen... lekker puh'.

Secretaressedag

Ik kreeg vandaag een mailtje in mijn hoedanigheid als directeur zeg maar. Moet ik altijd invullen op papieren van de belasting en andere instanties. Wat is uw functie? 'Directeur van een eenmansbedrijf' schrijf ik dan en groei van trots 5 cm. Inmiddels ben ik 3 meter 60. Muisman vindt dat niet grappig, want nou toren ik wel heel erg ver boven hem uit. Loop dan maar eens hand in hand.

Anyway, ik kreeg een mailtje dat de nationale secretaressedag eraan zit te komen. 16 april om precies te zijn. En je kunt de onmisbare rechterhand van elke directeur ook opgeven voor secretaresse van het jaar. 'Zet haar op een voetstuk!' Nou ben ik mijn eigen rechterhand en om nou mezelf te fêteren ... weet niet. Maar ik kan natuurlijk wel even met de linkerhand op m'n schouder kloppen op de 16e! 'Goed gedaan wijffie', zou ik er dan bijvoorbeeld bij kunnen zeggen,'Als ik jou niet had en er was geen stroom, dan zaten we wel mooi met de gebakken peren in het donker'.

Goed. Ga ik me nu even met de belastingen bezighouden.

Werkelijk alles!!

Sam had het aan de stok met Vrouw Ekster van hiernaast. Hij had zich vergrepen aan het gaspedaaltje van de naaimachien. De stekker zat niet meer aan het snoertje. Beide onderdelen lagen onder een tafel, als stille getuigen van het kleine drama. Een vakkundige sloopsessie, dat moet ik Sam nageven. Precies op het lasje. 'Ooowwjeee, doet ie anders nooit', zei ik nog in zwak verweer, maar het was natuurlijk gewoon vervelend.

Anyway, in het kader van het-glas-is-halfvol-denken ben ik natuurlijk al heel blij dat het gaspedaaltje niet z'n maag zat en er een stekkertje uit z'n waffel hing. Kun je ook nog hebben natuurlijk. Muisman monteerde een mooie nieuwe stroomplug en zo was het leed al gauw weer geleden.

Goed, ga ik nu ff... uhh... wacht even hoor. Verdeurie nog aan toe. Zit ie nou echt aan éen van m'n schoenen te kauwen? Werkelijk! Het gaat van kwaad tot erger hier! Misschien kan die ekster een muilkorfje naaien... zucht! :P

Wat ik eigenlijk bedoel is....

Moest ik laatst met terugwerkende kracht even heel hard lachen. Ineens kreeg ik een soort van epifanie. Nouja, niet helemaal, maar ik ben gek op het woord, dus als ik het ook maar enigszins kan gebruiken, zal ik het niet uit de weg gaan! Ik kreeg dus een enorm inzicht als het ware.

De twee jehovamannen die afgelopen zondag aanbelden, waren heel aardig. We hielden even een praatje over aardse zaken, nadat ik duidelijk had gemaakt dat discussie over niet-aardse theorieën, geen optie was . Anyway, opeens zei één van de mannen uit het niets: ‘Ik hoop niet dat u het erg vindt dat ik strakjes op dat braakliggende terrein daar, een plasje ga doen’ en hij wees naar de overkant. Zijn collega keek enigszins gegeneerd en glimlachte verontschuldigend alsof ie wilde zeggen; 'ja, je kunt je partner in crime uhhh faith, niet altijd zelf uitkiezen hè.

‘Welnee’, antwoordde ik, ‘Ga rustig uw gang. Kijk ik straks toch gewoon een tijdje niet naar buiten, die richting uit’. Tja, op het ergens vreemd van opkijken zul je me niet snel betrappen. Jàààààren thuiszorg laat zo z’n sporen na eej. Afijn, pas veel later realiseerde ik me dat de man zichzelf op wel heel indirecte wijze had uitgenodigd om gebruik te mogen maken van het toilet…..

Hahahahahahaha, malle man. geleuf je toch niet. :P

wordt vervolgd

Als je bijna elke dag een berichtje schrijft krijgen de logjes iets weg van een vervolgverhaal. Dus.. nou... uhh.... Minimuis? Kan ik kort over zijn: nog geen Muis van een cm of 50 te bekennen. En Sam? Nou, die is wel een beetje zielig. Hij heeft last van groeipijnen. Das niet zo mooi. Het bot groeit simpel gezegd sneller dan het botvlies. Dat veroorzaakt nare pijn en doet het beestje vanuit het niets hinkepoten. Gelukkig gaat het vanzelf over, al kan het nog wel een jaar duren, maar er is geen blijvende schade.

'Je moet ander voer, Sam', zei de dierenarts, 'met minder eiwit, zodat je wat minder hard groeit én een beetje pijnstilling om het bewegen wat prettiger te maken'. 'jajajaja.... mmmmm, lekkere drankjes heb je', smakte Sam, terwijl hij genoeglijk aan het spuitje sabbelde dat de assistente in z'n waffeltje hield, 'mag ik nog wat?' Dat mocht niet. 'elke dag een beetje', zei ze op besliste toon, 'tot het beter met je gaat' en ze knoedelde hem nog eens flink. 'Het is net een witte knuffel', zei Sams heldin met de armen om um heen en haar hoofd tegen z'n nek. 'Je mag um wel eens een dagje lenen hoor', zeiden wij ruimhartig... maarruhhh jaweh/allah/onze lieve heer/etc. hoorden ons brommen. Tis wel onze Sam hè :P

het wil niet....

Ach m'n Sammetje toch. Hij krukt nog steeds. vandaag had de dierenarts geen tijd, maar morgen gaan we even naar um toe. Het gaat gewoon niet beter met het pootje van het arme beest. zielig hè. Hoop dat er niks vervelends achter weg komt.

Op deze foto is Sam trouwens niet zielig, maar vindt hij zichzelf wél zielig. hij wil namelijk naar binnen, want alleen buiten spelen, daar wordt ie niet blij van. Nu met de zere poot ligt het witte monster eigenlijk vooral te slapen. Misschien gaat het met dieren wel net als met mensen. Kun je iets niet, dan wil je het juist supergraag en droomt Sam nu van het in z'n uppie rondspringen in de tuin. Mwahhh, weet niet... Maaruhmm, ik mag het raam van de keukendeur wel eens even wassen zeker... :P

Kom 'ns tevoorschijn als je durft!

Die Minimuis neemt er wel z'n gemak van hoor. 8 februari was de afspraak en nou is die kleine drol er nog niet. Verdeurie, daar zat ik dus maar mooi mee vanmiddag, want toen was z'n mama-to-be behoorlijk in de meerderheid met het spelletje scrabble dat we speelden. Twee paar hersens in één persoon, dat is toch niet eerlijk! Kreeg ik tot drie keer toe een pak slaag! Geen wonder natuurlijk. Tssss. Ik zeg: Kom tevoorschijn als je durft kleine wurm!!

eerst heb je een zaadje en dan een plant... wondere wereld

Dit zijn de peperplantjes van vorig jaar. Die groene lijken wel paprika's en die gele nou, die waren niet echt een meter lang hoor! Cm of 10. Ik kwam de foto's net tegen in een verkeerd mapje. Tja, dan vraag je erom om op het web geslingerd te worden.


En dan ga ik nou ff paprikaatjes zaaien. De paprika Jubilandska (voorheen Lange Rode *uhh niet schelden ja!*). Een mooie rode, dat ook. Ik ga er vast van jubelen, maar voor als dat zover is, zullen we aardig verder in de tijd zitten, met lange dagen en hopelijk veel zon. Buiten is het nu weer koud en guur en in de aanbouw is het ook niet echt behaaglijk. Ga ik toch lekker op het aanrecht met grond en zaadjes goochelen! Als morgen de groente knarst tussen de tandjes, weten we in elk geval hoe het komt!

Wat moet ze daar nou weer mee!

Leuke koop gedaan op de veiling joh! Een kavel met 160 rollen lint (per rol ong 20 meter) en nog wat borduurgaren. verder een kavel met kleinvakspul, 42 items ook handwerk gerelateerd. Wat voor items precies trouwens wordt nog een verrassing. Maar als ik het plaatje zo bestudeer zitten er wel wat grappige dingetjes bij.



De rollen lint passen in het plan om centjes te verdienen met de site babymuis.nl. Daar is nu nog niks te beleven hoor, maar dat moet in de toekomst toch anders worden. Hoe en wat, dat komt vast nog wel voorbij dit jaar!



Vrolijk zooitje hierboven eej. Nou, Ga ik nou maar even naar de buuf, die kan wel wat hulp gebruiken met 'r vlaggetjesmanie. Blij dat ze over een maand vertrokken is. Uhhhh, zei ik dat? Das nou ook niet aardig. Schrap die opmerking maar hoor, want het is echt bovenstebeste vogel, maar die vlaggetjes......Tssssss :P

Elk jaar hetzelfde verhaal...

‘Hou ‘ns op! Straks heb je nog een piercing ook’, mopper ik tegen Sam als ie voor de zoveelste keer zijn snuit tussen riek en riet probeert te steken. Ik ben bezig met m’n favoriete klusje (NOT!) hekkelen. Hekkelen is übersuf, met hoofdletters, maar helaas hoort het erbij als je een tuin met sloot hebt. De sloot moet elk jaar van bodem tot rand schoon! Nouja sloot, we zijn al blij als er een paar centimeter water in blijft staan.

Anyway, de echte slootkenner onder ons zegt nu: hekkelen? Begin februari? Dat is toch helemàààààl niet het goede moment? Moet in de nazomer Muismensen! Vertel ons wat! We hebben namelijk inmiddels een traditie opgebouwd. Binnenkort krijgen we dan ook vast een taart van het waterschap aangeboden, wegens volhardend gedrag, onderstreept met een mooie plaquette voor op de schoorsteen. ‘Hulde aan de familie Muis. Voor het 10 jaar lang pas hekkelen na de tweede aanmaning én ook nog op de laatste dag’, staat er dan gegraveerd in het bronzen plaatje.

De term aanmaning kun je trouwens best vervangen voor bedreiging. ‘Als u die sloot nou nog niet schoonmaakt, zullen wij het wel even voor u doen’, meldt de brief in klare taal; 'en dan zult u het weten ook!’ Of zoals een waterschapsman ooit tegen ons zei: ‘en dan krijg je een rekening, daar lusten de honden geen brood van’. Die toon begrijp ik wel. Tja, sommigen onder ons hebben een beetje dwang uhhhm, ik bedoel aansturing nodig hè? :P

Dus elk jaar op die beroemde laatste dag vergaren wij al onze moed en stappen kreunend richting slootrand. Muisman maait en baggert en ik voer de rotzooi af. En elk jaar staan we dan wat schaapachtig te lachen als na zo’n 2 uur de klus geklaard is. Het is eigenlijk een fluitje van een cent vinden we dan. Over (über)suf gesproken.

Afijn, Sam en Wolf waren ook goed bezig. Kijk maar. Sorry voor de beeldkwaliteit, we zitten hier wat in een achtergebleven gebied, maar als je goed kijkt, kun jij sneller zien wat Sam eerst niet zag!

Niet er aan, maar er onder...

Ik was vergeten hoe het voelt om onder een tafel te zitten. Mijn laatste ‘onderduik-experience’ staat me zo één, twee, drie, niet bij, dus ik vermoed dat het gebeuren geruime tijd in het verleden ligt. Misschien wel van toen ik als kind grote lappen stof over een tafel drapeerde, waardoor een soort van bedoeïnentent ontstond, de zijkanten vormgegeven door bijzettafeltjes en stoelen die de binnenruimte aanzienlijk vergrootten. Kon je mooi spelen. Verstopt, maar wel met overzicht op de buitenwereld door de diverse tentopeningen.

Sam lag onder de eettafel ernstig mijn aandacht te trekken. “Joh, ben je sneu?’, zei ik, ‘nou, dan kom ik toch even bij je.’, en liet me tussen stoel en tafelblad naar beneden, op het vloerkleed glijden. Daar lag ik, samen met de geblesseerde viervoeter, knusjes, vanuit ons eigen wereldje, een tijdje te kijken naar de dingen op ooghoogte, beschermd door het hout boven onze hersenpannen en stoelen aan de flanken. Tenminste zo voelde het. Das dan toch apart hoor, zo’n soort van vacuümpje of miniwereldje dat ontstaat. Misschien gevoed door de wetenschap dat je niet meteen opgemerkt zult worden, maar wel zelf alles (wat niet zweeft) kunt volgen? Sam dacht helaas al vrij snel dat er gespeeld moest worden, dus de rust werd ruw verstoord.
Toch een aanrader :P

Hink-stap

Sam liep zomaar te mankepoten. 'Stel je niet zo aan joh!', riep ik nog, ongevoelig als ik ben, maar het beestje bleef onverminderd met de linker voorpoot trekken. Groot raadsel hoe ie aan de blessure komt. De mooie leren voetzooltjes zijn gaaf en ik kan naar hartelust (de spellingscontrole zegt hartenlust, maar dat bekt in mijn beleving voor geen meter, dus ik pas hier even de muisspelling toe, maar dit terzijde)uhhhh.. oja, ik kan naar hartelust knijpen en trekken aan de botjes. Geeft ie geen kik, terwijl als ik alleen maar wijs naar z'n oortjes voor een paar schelpverzorgende druppeltjes, de buren denken dat het luchtalarm afgaat. Gek hè. Maar even aanzien. Ik heb wel net een verzekering afgesloten voor de sneuaard, nou hoop ik niet dat ie denkt dat we er op deze manier een slaatje uit kunnen slaan...

Anyway, ondertussen hadden we allebei een goede reden om binnen te blijven. Sam om z'n pootje te ontzien en ik uit solidariteit en om wat achterstallige administratie op te pakken. Zonde van de mooie dag? Ben je gek! Er zijn er nog veel meer waar die vandaan kwam, weet ik zeker!

Gespot!

Gespot in de tuin: LENTE! Signalement, wit kopke, lange armen en kekke steeltjes. Naam: Sneeuwklokjes, niet door laten ontmoedigen!!!



We stonden er trouwens wel bijna boven op, op dit mooie polletje fris leven, Sam en ik, spelend in de tuin met de pieppieppiep-bal. Sam liet vol overgave zijn kaken open en dicht klappen en genoot van het irritante geluid dat hij ermee bewerkstelligde.

Ik denk dat ik nu al weet dat mijn kleinkind geen pieppieppiepbal van me krijgt *maakt notitie van voornemen ter steun in zwakke momenten*. Al zal de minimuis er niet mee gaan lopen malen zoals Sam, de handjes kunnen er vast ook wat van. Owwwww.. maar hoe moet dat dan met rommeldebommeldebom-trommels, de hie(hoge toon inademen)ha(lage toon uitademen)hie-ha- harmonika's of de tet-tèdèh-dèèèèèèhhhtoeters! Pfeww, lastige materie. Misschien is een pieppieppiepbal dan zo erg nog niet eej!

Sneu

Ach verdeurie, dat was wel een hele grote teleurstelling voor Wolf, toen de postbode onze langverwachte kerstpakketkip door de brievenbus mikte. Je zag um denken.... dit is wel een heel plat exemplaar en toen de envelop inderdaad slechts een afbeelding van het pluimveewezen bevatte, droop ie kreunend af.

Tja, ik had het onze viervoeter nog zo uitgelegd. Je adopteert een kip, maar hij komt niet in je huis wonen. Je zorgt er op die manier voor dat z'n snavel niet afgetopt wordt en dat ie lekker vrij rond kan drentelen om z'n maaltje bijeen te scharrelen. In ruil daarvoor krijg je dan een jaar lang elke maand 6 eitjes. Maar ik zag het wel, de boodschap kwam bij lange na niet aan...

Sneu hè. Anyway, 'adopteer een kip' was een optie die je aan kon vinken in het 'zoek zelf je kerstpakket uit' boekje, dus zo geschiedde. Ga ik nu maar eens kijken waar al die lekkere eitjes op te halen zijn!

oja, voor de nieuwe webbers en webberinnetjes, dit is Wolf (hier nog vol gemoedsrust)

Komt er aan!

De vuurrode zon scheen vanmorgen over het bevroren gras, terwijl ik luisterde naar de vriendelijke roekoeh-geluiden van een duif. Ultiem zomergeluid vind ik dat, koerende duiven. Waarom noemen ze dat nou zo trouwens, wie heeft dat bedacht.
Hoort u dat?
Wat?
Nou dat roekoehhh roekoehhh..
Ah dat!
Hoe zullen we het noemen..
Uhhh….. koeren natuurlijk!
Maar ze zeggen roekoehhh en niet koeroehhh koeroehhh
Sjemig man, roekoeh-en bekt van geen meter. KOEREN en daarmee basta!
Uhhh. ok
Zo ging het. Anyway, het voelde deze ochtend alsof ik een seintje kreeg. Iets in de trant van, nog ff en dan gaat het weer los. Heerlijk vooruitzicht. Ik bespiedde onze huisspecht, die goedmoedig op de bast van een Els klopte. De boom heeft al geruime het predikaat ‘rijp voor de schroot’gekregen, maar staat er nog steeds. Misschien bracht spechtmans de ongelukkige ook een boodschap. In morse ofzo. Iets van ‘geen zorgen boom, klop-klop voor de bewoners van dit muizenkot in beweging zijn, hebben we al weer heel wat jaargetijden achter de rug, klop-klop, je staat nog wel ff’. Zeldzaam wijze specht zou dat dan wezen, want gelijk heeft ie.

Het was een prachtige start van de tweede nationale kasdag. Heb een etage gemaakt op de werktafels en een plank boven de kraan. Nou moest ik me maar eens sterk maken voor een paar bakken waar de kleine potjes in kunnen staan. Misschien zijn oude dienbladen wat…

De nationale kasdagen!

M'n kasje is, op het door Muisman geïnstalleerde water en licht na, nog maagdelijk leeg. Hoog tijd dus om een begin te maken met de inrichting. Sam en ik struinden in de voorraad afvalhout naar bruikbare balkjes en plaatmateriaal en toen kon het feest beginnen.

We waren een middagje bezig, maar toen hadden we ook wat. Dat wil zeggen, ik had twee tafeltjes en Sam z'n buik vol met vindsels zeg maar. Het beest kan alles gebruiken in die bakkes van um. Anyway, tussen beide werkbladen maak ik nog een wasbakje, maar die moet ik nog voor een prikkie op de kop zien te tikken. Ja hoor eens, alles van afvalhout en dan een dure spoelbak.. dat kan niet eej.

Nou, als je nog wilt weten wat we gemaakt hebben, moet je hier maar even kijken. De serie begint met 'dop op je kop!' Das voor de oortjes hè, dat je kunt blijven horen zeg maar... (als je de pagina even ververst start de slideshow bij het begin).

fluiten

Verdeurie zeg, Horen jullie dat? De wind fluit om het huis. Echt dat ouderwetse hoge suisgeluid, dat je associeert met winterslaap, Schotse borrels, dampende borden stamppot, pruttelende koffiepotten, chocoladebonbons, zelfgebreide sokken en een knapperend haardvuur.

Owww, we komen net thuis. De wind voelde buiten zo mogelijk nog kouder dan het gefluit nu doet vermoeden. De temperatuur in huis haalt amper de 17 graden. Schotland schittert door afwezigheid, een winterslaap lijkt niet realistisch, de chocola is op, de koelkast leeg(eeg,eeg,eeg) en onze sokken zijn synthetisch. Blijft over de koffie en het vuur.

Hmm… er moet een nieuw pak aangebroken worden (en laten Muisman en ik nou allebei een hekel hebben aan het ritueel van koffiepak openen, in voorraadbus leegschudden… altijd knoeien op het aanrecht, bon uitknippen… zucht) en de houtkachel straalt kilte uit. Drommels. Er moet dus ook nog iemand naar het houthok!

‘Muisman, trek eens aan een lucifer! Bij de korte haal jij en anders ik... ‘ Tsss…. Ben ik de klos zeker? Ik wou maar zeggen.. zó romantisch is de winter nou ook weer niet.
*trekt muts over de oren en stapt het natuurgeweld in*