4 mei

Ik kwam een logje van mezelf tegen uit 2007 toen ik wat aan het struinen was op m'n oude mama muis weblog. Onder het label WOW, Writing On Wednesday. Een initiatief om tegelijkertijd met andere bloggers, ik meen elke veertien dagen een verhaal rond een woord/thema/uitdrukking te schrijven in maximaal 200 woorden ofzo. Wat nou het thema was van deze WOW, weet ik niet meer, ik denk 'werk', Ik heb er toen een 4 mei-log van gemaakt. Ik wil het logje ook posten op dit blog, met dezelfde boodschap, opdat wij niet vergeten.

'Ik zag alleen de lucht, een diepblauwe koepel . Gek, dat me die juist opviel in alle hemelschreiende waanzin daar op het perron. Ik wilde de intense kleur aan mijn vriendin laten zien. Ik wees al omhoog, terwijl ik tevergeefs zocht naar haar donkere krullen in de mensenmassa. Ik begreep pas veel later dat ze het kamp zelf, nooit heeft gehaald'.

'Barak nummer zoveel.... Je raakt veel kwijt als je in zoiets terecht komt en dan heb ik het niet over materiele zaken. Ik herinner me na de schrik, het gevoel van opluchting toen degene waar ik naast lag niet meer leefde. Ik vertelde het aan niemand. Ik schoof haar helemaal naar het randje van de houten bak, nam zelfs de deken….. Voor het eerst in tijden sliep ik ontspannen, met even wat ruimte voor mezelf.'

'Zeg maar niks nu kindje…. Een mens past zich razendsnel aan. Ik net zo goed, als ieder ander. De schaamte en onmacht die ik daar achteraf over voel, is moordend… ik kan het je niet zo goed uitleggen… Zelfs jij die zo fijngevoelig bent, zult niet begrijpen hoe het was…."

'Weet je… Ik heb het eens aan één van die soldaten gevraagd.... Waar ik het lef vandaan haalde begrijp ik tot op de dag van vandaag nog niet. Een verkapte doodswens….. Ik vroeg, ‘Hoe kun je dit een ander mens aandoen, heb je dan geen enkel gevoel in je lijf?’. Dat kille emotieloze antwoord, ik word er nog altijd beroerd van:

‘Ik doe gewoon mijn werk’