Elk jaar hetzelfde verhaal...

‘Hou ‘ns op! Straks heb je nog een piercing ook’, mopper ik tegen Sam als ie voor de zoveelste keer zijn snuit tussen riek en riet probeert te steken. Ik ben bezig met m’n favoriete klusje (NOT!) hekkelen. Hekkelen is übersuf, met hoofdletters, maar helaas hoort het erbij als je een tuin met sloot hebt. De sloot moet elk jaar van bodem tot rand schoon! Nouja sloot, we zijn al blij als er een paar centimeter water in blijft staan.

Anyway, de echte slootkenner onder ons zegt nu: hekkelen? Begin februari? Dat is toch helemàààààl niet het goede moment? Moet in de nazomer Muismensen! Vertel ons wat! We hebben namelijk inmiddels een traditie opgebouwd. Binnenkort krijgen we dan ook vast een taart van het waterschap aangeboden, wegens volhardend gedrag, onderstreept met een mooie plaquette voor op de schoorsteen. ‘Hulde aan de familie Muis. Voor het 10 jaar lang pas hekkelen na de tweede aanmaning én ook nog op de laatste dag’, staat er dan gegraveerd in het bronzen plaatje.

De term aanmaning kun je trouwens best vervangen voor bedreiging. ‘Als u die sloot nou nog niet schoonmaakt, zullen wij het wel even voor u doen’, meldt de brief in klare taal; 'en dan zult u het weten ook!’ Of zoals een waterschapsman ooit tegen ons zei: ‘en dan krijg je een rekening, daar lusten de honden geen brood van’. Die toon begrijp ik wel. Tja, sommigen onder ons hebben een beetje dwang uhhhm, ik bedoel aansturing nodig hè? :P

Dus elk jaar op die beroemde laatste dag vergaren wij al onze moed en stappen kreunend richting slootrand. Muisman maait en baggert en ik voer de rotzooi af. En elk jaar staan we dan wat schaapachtig te lachen als na zo’n 2 uur de klus geklaard is. Het is eigenlijk een fluitje van een cent vinden we dan. Over (über)suf gesproken.

Afijn, Sam en Wolf waren ook goed bezig. Kijk maar. Sorry voor de beeldkwaliteit, we zitten hier wat in een achtergebleven gebied, maar als je goed kijkt, kun jij sneller zien wat Sam eerst niet zag!