Niet er aan, maar er onder...

Ik was vergeten hoe het voelt om onder een tafel te zitten. Mijn laatste ‘onderduik-experience’ staat me zo één, twee, drie, niet bij, dus ik vermoed dat het gebeuren geruime tijd in het verleden ligt. Misschien wel van toen ik als kind grote lappen stof over een tafel drapeerde, waardoor een soort van bedoeïnentent ontstond, de zijkanten vormgegeven door bijzettafeltjes en stoelen die de binnenruimte aanzienlijk vergrootten. Kon je mooi spelen. Verstopt, maar wel met overzicht op de buitenwereld door de diverse tentopeningen.

Sam lag onder de eettafel ernstig mijn aandacht te trekken. “Joh, ben je sneu?’, zei ik, ‘nou, dan kom ik toch even bij je.’, en liet me tussen stoel en tafelblad naar beneden, op het vloerkleed glijden. Daar lag ik, samen met de geblesseerde viervoeter, knusjes, vanuit ons eigen wereldje, een tijdje te kijken naar de dingen op ooghoogte, beschermd door het hout boven onze hersenpannen en stoelen aan de flanken. Tenminste zo voelde het. Das dan toch apart hoor, zo’n soort van vacuümpje of miniwereldje dat ontstaat. Misschien gevoed door de wetenschap dat je niet meteen opgemerkt zult worden, maar wel zelf alles (wat niet zweeft) kunt volgen? Sam dacht helaas al vrij snel dat er gespeeld moest worden, dus de rust werd ruw verstoord.
Toch een aanrader :P