Welk stronkje zou ik nou ook alweer omzagen, peinsde ik en struikelde. Ah, juist... Gevonden.
Het kriebelde in m’n broekspijp, Even krabben. Krak… iehh wat was dat! Ahhh, een pissebed, herstel.... een gekraakte pissebed. Hij was er nu nog slechter aan toe dan z’n vele broertjes en zusjes. Die liepen allemaal met hoofdpijn rond, want ik was inmiddels steentjes aan het bikken.
Aan elke steen hing bij wijze van spreken wel een trosje van die blauwe jongens. Al meetrillend met de hamer en beitelslagen, ondergingen ze schijnbaar onbewogen het bikgebeuren . Sommigen vielen in het zand, maar wandelden daarna ook gewoon weer verder. Bikkels. Makkelijk hoor, die onverstoorbaarheid, toch een voordeel van mini hersenen.
Ik las trouwens een hele leuke column over de schurkneigingen van een pissebed, vrije vertaling van Thigmotaxis. Van die term had ik nou nog nooit gehoord! Afijn, lees maar even als je zin hebt. Lekker luchtig, kort en leuk, maar toch leerzaam eej.
Anyway, ik was dus aan het bikken. Het cementvrij maken van een stapel stenen die origineel bij het huis horen. Alhoewel, wat is origineel, deze waren van de aanbouw uit 1960 of zoiets. Het huisje zelf is echter van 1920. Maar handig om een stapeltje klaar te hebben liggen voor een reparatie ofzo. Vandaar!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten