Weggooien van eten is suf. dat wisten ze al in het neanderthalertijdperk. Denk maar niet dat ze toen iets wegmikten omdat er een vlekje aan zat.
Anyway, ik ben er veel mee bezig in mijn hoofd en handelen. Goed inkopen, creatief met restjes en een verhoogd schuldgevoel wanneer het wel fout gaat, zijn in mijn boek de ingrediënten voor een succesvolle groei naar een weggooiarm bestaan.
Daarom zat ik op de bank knorrig heul gele en flapperige spruitjes te pellen. minikooltjes schoonmaken is namelijk ook suf. Maar, ik zal je vertellen, onder die verlepte verpakking zat een pront spruitje... Lekker ook. Gaf een heel voldaan gevoel (hoop dat ze dat ook over mij zeggen als ik hoogbejaard ben... onder die bloemetjesjurk zat toch een aardig lijfje.. uhh nou, ik dwaal af geloof ik).
Gaf wat extra's bij het koken ook. Jammer van het houtvuurtje. Hoewel sfeervol met van die oranje vlammetjes, maar het bleek mijn pollepel te zijn. 'Jij doet toch soms ongrappige dingen op dat fornuis', zei Muisman en ik vond dat ie dat errug netjes zei. Nou kan ik m'n lepel verder in de kachel opfikken... Wat een verspilling!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Ja dat kan een voldoening geven hè, zuinigheid! Ik maakte vanavond een diner met daarin gele broccoli en een beetje zachtgeworden oude paprika. Maar het smaakte echt heel goed, terwijl ik die groentes vroeger zou hebben weggedaan. Nergens voor nodig dus!
BeantwoordenVerwijderenGelukkig was het een pollepel en geen gillende keukenmeid! (die vlam vatte ;-))
BeantwoordenVerwijderenEen veilige jaarwisseling.
Haha nou in ieder geval mooi brandhout die pollepel. Hele fijne jaarwisseling toegewenst en een gezond en voorspoedig 2010.
BeantwoordenVerwijderen