Wie moet er eigenlijk even normaal doen....

We maken onderdeel uit van een lange rij wachtenden voor de brug, die open staat om wat vrachtschepen te laten passeren. Sam en ik zitten in het koekblik. Muisman staat achter ons. We hebben net de grote auto opgehaald na een nachtje logeren in de garage.

In mijn spiegel zie ik Muisman vrolijk zwaaien. Even overweeg ik terug te wuiven, tot ik me realiseer dat zijn avances niet mij, maar Sam gelden. Tsss... Muisman heeft het er druk mee. Zijn bovenlijf duikt meermalen in de lege passagiersstoel naast zich en veert enthousiast weer omhoog. Dan drukt hij zijn gezicht en beide handen tegen de voorruit. Sams kop trekt beurtelings scheef van links naar rechts. Het lijkt of ie een pingpongwedstrijd volgt. Zo wil het beestje nog wel eens in de rij staan vermoed ik.

Even bekruipt me een lichte gêne. De mevrouw voor me kijkt ook al geïnteresseerd mee in haar achteruitkijkspiegeltje. Zullen we het over de persoon achter Muisman maar niet hebben... Maar gêne is suf en richt zich vaak op personen die er in het geheel niet toe doen. Maakt het mij uit wat een totale vreemde denkt en dan komt het inzicht van de dag: 't wordt vast een leuke opa!