Zo doof als een tomaat

Laatst heb ik me, mogelijk op wat onaardige wijze laten ontvallen dat ik die #$%#^@%&@$& tomaten wel rood kon kijken! Het was in het algemeen hoor, niet tegen iets of iemand speciaal. Ik liep wat over de tuinpaadjes en dan denk je wel eens iets, of je zegt het spontaan hardop. Dat krijg je als je veel op jezelf bent.

Hoe dan ook, ik sprak slechts mijn ongenoegen uit over het langdurig groen blijven van bepaalde bolletjes die nu al geruime tijd onder een niet nader te noemen stel planten hingen en die op mijn kosten een beetje aan het vakantievieren waren. Zo kan je het best noemen. Natje en droogje op z'n tijd, beetje lucht bij de voetjes, zonnebadje, steuntje in de rug, lekker chillen....

Maar goed, ik zei dus 'jemig, ik kan ze wel rood kijken die krengen' en ik wees niet eens! Afijn, de volgende dag lag er een hele tros tomaten op de grond. Steeltje van de plant dwars doormidden. Waar sloeg dat nu weer op!

'Moet je maar niet zeggen dat je ons wel dood kunt kijken', zei één zo'n wijsneuserig tomatenplantje toen.
'Dood?' gilde ik overstuur. 'DOOD? Ik zei ROOD! Hebben jullie soms nachtschade aan je oor?' En toen moest ik toch een beetje huilen om het overleden trosje. Het waren wel 8 tomaatjes ofzo!

Nou en dat vonden ze volgens mij toch een beetje sneu voor me hè, de hele gang van zaken, of ze schaamden zich enigzins, kan natuurlijk ook, maar vandaag zag ik het echt... ze worden eindelijk ROOD!

(oja, hemdje voor Meiske)