Drie keer daags halen we niet

Het is lastig met onze Sam. Hoewel ik het zelfreinigend vermogen van bijvoorbeeld de vacht als één van z'n sterkste punten zie - hoe zwart geworden ook, na pakweg uurtje is ie gewoon weer wit - geldt die kwaliteit kennelijk niet voor z'n tanden. Apart hoor, want Sams grote hobby is kauwen en knagen. Dan moeten die stukken ivoor in z'n bek toch wel schoongeflost en gekrabt worden zou je zeggen. Niks hoor.

Hebben we het beestje even diep in de ogen gekeken en wat gewetensvragen gesteld. Rook je soms knul, drink je koffie of rode wijn? Eerlijk zeggen, je kunt nu nog gebruik maken van de inkeerregeling als het ware... Nee, niks van dat alles aan het handje hoor, clean als maar zijn kan, ons monster.

Anyway, daarom zijn we al een tijdje aan het poetsen. Dat wil zeggen, ik doe het poetswerk met een speciale rubber hondentandenpoetsdop op mijn wijsvinger, of iets wat daarvoor moet doorgaan. Je kunt ook zeggen dat ik zo goed mogelijk probeer mijn klavier tussen de malende kiezen vandaan te houden. Sams doel is namelijk het zo snel mogelijk soldaat maken van de tandpasta. Dat is spul speciaal voor honden en hij vindt het een delicatesse. Als we klaar zijn krijgt ie altijd een klein bolletje pasta als beloning. Dat smakt die dan nog even lekker weg. Zie ik mezelf nog niet doen na het poetsen van de tandjes, een lekker dotje paradontax, miejammie-brrrrr.