Oranje boven!

Worteltjes is niet zo mijn ding weet de trouwe lezer en dan heb ik het niet over de smaak (want ze zijn lekkerrrrr), maar over het telen ervan. Nou had ik laatst in het kader van 'aan een stom restje wortelzaad heb je ook niks', toch nog maar wat zaaisel in de grond gestopt. Wat denk je... groeien er zomaar echte worteltjes! Tis toch geweldig.

Doet de balans weer ruimschoots naar de positieve kant uitslaan. Was vandaag namelijk even in een kledingwinkel, staat de balietroel (alle anderen noem ik gewoon mensen die in een winkel werken of winkelpersoneel of het meisje van de kassa enz. enz. hoor!) uitgebreid te telefoneren over zaken die ik helemaal niet wil weten. Vind ik toch wel zo vreselijk ongrappig, dat soort dingen. ECHT WAAR! Anyway, kocht ik twee shirtjes, twee voor een tientje, dacht ik..... staat er natuurlijk op het bordje VANAF, maar dan in kleine letters en dat zie je dan pas als alles al aangeslagen is....

TSSSSSS..... Jammer dat ik m'n (ongewassen) worteltjes thuis had laten liggen, anders had ik er even mee (geslagen) gegooid.

Waarheden

Was ik gisteren nog verguld met Sam aan m'n voeten, vandaag niet meer, want we hebben net een avondwandeling gemaakt en het regende. Regen geeft nattigheid luidt een oud gezegde en je kan zeggen wat je wilt, maar er zit een kern van waarheid in die oude volksuitspraken. Gelukkig kan ik m'n voeten optrekken, dus de sokjes blijven droog.

Een andere wijsheid luidt: Is het hondenvachtje nat, dan heus, zet een knijper op je neus. Nouja, hondenbezitters kennen de kwaal. Ook fijn in de auto. Ik las laatst de tip dat je een bakje met koffiemaalsel in je mobiel moet zetten, dat vreet de vieze geuren op. Wil ik toch eens proberen. Voordeel van geur is dat het went zolang je de geteisterde ruimte niet uitgaat, dus voorlopig blijf ik hier maar even zitten op de bank :P.

Anyway, ben druk met mijn project en wat minder met de huis en tuindingen in het muizennest. Zit veel achter de computer en moet ook regelmatig op pad. Het maken van vragen voor interviews doet de hersentjes kraken. Dat wist ik wel, maar elke keer verbaast het me weer hoe makkelijk je niet een antwoord krijgt op dat wat je wilde weten. Foute vraagstelling. Gelukkig geldt ook hier het eeuwenoude gezegde: oefening baart kunst eej!

Krak

Net terug van weggeweest. Sam had zich tijdens de eenzame opsluiting goed gedragen. Maar een paar schilfertjes van de deurpost. In elk geval geen sporen van hardnekkig ontsnapgedrag. Gelukkig maar. Het beestje heeft vaak gezelschap van ons, maar zo nu en dan moet ie toch een paar uurtjes alleen kunnen zijn eej!

Vanmorgen tijdens de ochtendwandeling vond Sam een muis langs de weg. Een niet levend exemplaar, in de volksmond ook wel een dooie genoemd. Moest ie even op kauwen. Hoe meer ik riep dat het leuk geweest was, hoe sneller z'n kaken maalden. Alsof het een stukje kauwgom betrof. De grote finale was het kraken van het schedeltje. Naar geluidje hoor. afijn, toen was het muizenlijkje definitief van het aardse naar het inwendige overgegaan....

Tja, soms is het witte monster écht een monster. Somssss, niet vaak. Nou is ie bijvoorbeeld heul lief en ligt aan mijn voeten. Lekker warm, dat wel. Dussuhhh... Ik vraag geen sloffen aan sinterklaas, dat kan ik je nou al vertellen.

Voorraadje

Ik heb eindelijk weer ruimte (en licht) in mijn koelkast met het verdwijnen van twee enorme Ceetjes*, wat zeg ik CEEEEEES,ze waren wel 40 cm denk ik, richting jampan. Jampan lees je als sjempan, begrepen jullie wel hè. In die enorme pan dus,werden de CEEEES omgesmolten tot ZEVEN potjes courgette/citroen/sinaasappeljam. Dus voorlopig kunnen we vooruit!

Daarna waren de pruimen aan de beurt. Alle rode lantaarntjes die er nog hingen, verdwenen uit de boom en ondergingen na het verwijderen van de pit hetzelfde lot als de Ceemannen. 5 grote potten vol pruimenzoet leverde het op. Ze moesten zo langzamerhand wel verwerkt hoor, want de vruchten waren rijper dan rijp inmiddels. Afijn, voor mensen die eigenlijk vrij weinig jam eten zitten we er (alweer?) warmpjes bij zal ik maar zeggen...

*Courgettes

Heet!

527 gram boontjes geplukt uit de tuin. Idee was om ze vanavond op te eten, maar dat plan werd omgegooid. Kwam door een sambalreccept dat ik vond op internet. Stonden we zomaar een hele tijd te koken, Muisman en ik. Op de foto kun je de ingrediënten zien. Bruine suiker, ketjap, zout, olie, bol knoflook, veul pepertjes en ui.

Afijn na een flink tijdje snijden en gezellig frutten en prutten werden we de trotse eigenaars van twee lekkere potjes homemade sambal. Deze twee. lollig niet!

Maar om op de boontjes terug te komen.... eten we die morgen! Misschien zellufswel uhhhhhm... sambalboontjes. :P

Owwwww, ongrappig

Deze jongen, ja deze met die enorme enorme neusgaten, ontdekte laatst dat ie de deur van zijn onvrijwillige gastverblijf (de gang) kon openen door tegen de deurkruk te springen. Kwam ik thuis en stond witmans, die zelfde met ook al van die blinkende hoektanden, dus al gezellig voor het raam van de keukendeur naar me te zwaaien.

Dat was niet de bedoeling!

Dus toen kocht ik een haakje, zodat het beest, die zwaarbe(snor)haarde witte dus eej, met z'n sterke kaken, niet nog eens op tafel kon dansen bij afwezigheid van de muis (of was het nou omgekeerd).Anyway, kom ik vanavond terug van weggeweest, lag er zaagsel op de grond voor de gangdeur. Blijkt die ene, die ja, met die dropneus, ook goeie nagels te hebben. In een poging het eerdere succes te evenaren had ie flink wat verf enzo van de deurpost geschraapt.

Nou heeft de flapperd pech, die ene, je weet wel met die grote stok in z´n waffeltje, want nou laten we hem morgen maar weer een uurtje alleen om te oefenen. Tja, vindt ie vast niet leuk, die witte met dat pretoog...

Lummel!

Achja, zo heeft iedereen z'n stokpaardje

Minimuis vind een slaapje doen tegenwoordig zóóóóóó 2008! Dus dat doet ze dan ook maar mondjesmaat begrijp je. Sam vaart er wel bij, want nu maken we sneller eens even een wandelingetje met z'n drieën.

Daar heb je die oma met die leuke minimuis en het witte hondje ook weer, zullen de mensen wel denken. Of nog mooier: daar heb je die oma met die leuke minimuis en het witte hondje ook weer, die zo keurig de poep van het beestje opruimt! Jawel!!!! Ach weet je, de afval van je viervoeter laten liggen is zóóóóóó'n vorige eeuwse shit man!

Al wonen er in de buurt van minimuis veel vorige eeuwers. Eerlijk waar. Ligt daar zo'n nagelschaargeknipt grasveldje te pronken met middenin een drol formaat Mount Everest. 'Is het kunst of een statement?', vroeg minimuis nog hoopvol terwijl ze speurend keek naar een vlaggetje of ander spannend accent. Ik moest haar teleurstellen, het was slechts een uiting van onverschilligheid. Mèèèèèn, kan er wel een boek over schrijven....

Anyway, een raadsel: dit zijn huisgenoten van minimuis.... wat ging hier niet goed.

Wat is het ook een druif hè, die Sam, laat ie z'n eten onder zijn neus vandaan stelen...

Groot hart

Het beestje kon best hard lopen, gezien het tempo waarop Sam er gisteravond achter aan holde. Daarom was het een verrassing dat z'n onderwerp van interesse een egel bleek te zijn.

Of het dezelfde was als die met de enorme snottebel van laatst, dat weet ik niet. Alle egels lijken op elkaar vind ik, maar dat zullen egels ook wel van ons mensen vinden en van witte herders natuurlijk. Maar daar kan ik ze geen ongelijk in geven. Veel witte herders hebben verdacht identieke smoeltjes.

Anyway, deze prikmans zat rustig te wachten tot z'n belager eindelijk iets anders zou gaan doen. Toch moest ik even ingrijpen, want Sam maakte nogal wilde speelse sprongen. Niet ondenkbeeldig dat hij hierbij op het bolletje zou gaan staan. Door mijn interventie zag de egel z'n kans schoon. 'Doei!', riep ie en drentelde de droge sloot in.

Toen gingen Sam en ik weer richting huis. Dat wil zeggen ik vertrok eerst en een tijdje daarna Sam, die wat moeite had om zich los te maken van zijn nieuwe speelvriend. Moest hem wel drie keer roepen. 'Waar bleef je nou joh!', zei ik knorrig toen ie er eindelijk aankwam.

'Ik wilde nog even afspreken voor morgen, maar de egel wil niet', sipte Sam met een sneu bekkie. Ach gossie, na al die andere ervaringen (bijvoorbeeld met katten) wist de goedzak het nog steeds niet....... liefde komt niet altijd van twee kanten.

Het begint met ik

Ik weet het niet hoor. Bloggen is best raar eigenlijk. Jezelf als stralend middelpunt etaleren in verhalen die voor iedereen die dat wil te volgen zijn. Maar goed, de eerste twee decennia van deze frisse eeuw worden vast geboekt onder de noemer 'het ultieme egotijdperk'. Doe ik fijn aan mee.

Anyway, de tegenbeweging komt vanzelf wel weer op gang. Wordt het IK-denken gereduceerd tot nul. Ben je nauwelijks met jezelf bezig. Krijgen we tijdens die hype Sire-spotjes in de zin van 'langzaam maar zeker worden we veel TE sociaal'. Maatschappelijke ontwrichting omdat iedereen alleen maar oog heeft voor (het welzijn van) de ander.... 'DENK NOU OOK EENS AAN JEZELF MENSEN!'

Hmmmm... zie je het voor je? Ik niet.

Eigenlijk wilde ik alleen even melden dat ik vandaag niet zou bloggen. Kon ik mooi een fotootje laten zien van fraaie kalkbergen in graan. Een goede boer denkt vooruit. Overigens sprak ik er één vandaag. Hij was ook zo blij met het herwonnen uitzicht (zie blogje 19 september), maar wees vervolgens naar een groot veld vol hoge maismannen. 'Maar nou staan die me in de weg'. Hij grinnikte en zei: 'Als je wilt kun je je vrij makkelijk ergeren'. Dat was, vond ik, nou nog eens een wijze boer!

Een lekker stukje opera!

Onze logeerkat Okki, is eigenlijk de reïncarnatie van Pavarotti. Elke dag zoekt ie wel een keer de badkamer op en posteert zich in de kuip. Neeheej, er zit wel water in z'n drinkbak, dat is het niet. Het beest gaat gewoon lekker zitten en kweelt hartstochtelijk een aria. Ik denk dat ie geniet van de akoestiek. Die is trouwens bagger, maar dat hoort(Tis een ZIJ bedenk ik mij nu) ZIJ dus duidelijk niet. De meeste badkamerartiesten zijn niet echt kritisch ten aanzien van het (eigen) geluid trouwens. Okki is daarop geen uitzondering.

Ook collega Taptoe is een zij. Maar dat vergeet ik dus steeds. Anyway, om even terug te komen op het onderwerp; dan is Okki dus de reïncarnatie van Callas. Beide stemmen behoren niet tot mijn favorieten trouwens, beetje te scherp, maar dat mag de pret niet drukken. Je hebt niet elke dag een beroemdheid in je badkamer zou ik willen zeggen... uhm, wij wel dus. Kreun...

Wist niet dat er ijzer in zat

Wààààànzinnig ongrappig hoor! Dat m'n prei bruin wordt bedoel ik. Allemaal roestvlekjes. Waarom heb dat nou nodig!! Daar hoor je dan weer niks over in de troonrede, over roestende gewassen. Op zich al verdacht als je het mij vraagt. Denk niet dat het nog goed komt.

ZUCHT.

Wat wel goed lijkt te komen zijn de wijnflessen met de zelfgemaakte appelsap. Owww, wat gaat die dop makkelijk open dacht ik nog, maar zag toen gelukkig dat de binnendop helemaal naar binnen gezogen zat. Supervacuüm dus! Joepie. Miere(n?)zoet sap trouwens. Kan wel kloppen, want ze was gemaakt van zoete appeltjes. Vandaag heb ik alles onder zowel de zoete als de moesappelen boom weggeraapt en omgezet in een combisapje. Kijken hoe dat gaat smaken.

reuzen in het landschap

Ik word de laatste week steeds zo blij als ik over de akkers uitkijk. Soms merk je pas achteraf dat je iets heel erg gemist hebt. Het uitzicht bijvoorbeeld.

'Kom op Muis, overdrijven is ook een kunst, je kon de hele zomer wel een kilometer of twee ver kijken', hoor ik jullie zeggen. Helemaal gelijk in blogbikkels, maar toch hè, maar toch....

De ondergrondse gasroute die zich langzaam richting het oosten uitbreidt, leverde de afgelopen maanden een kilometers lang lint op van kleibergen. En overal waar je keek stuitte je blik op de donkere routeplanner voor de metalen buizen, die ondergronds het spoor zouden gaan volgen.

Nu, vele maanden later is de klus nagenoeg geklaard en wordt het landschap teruggebracht in z'n oorspronkelijke staat. De leiding ligt, het akkerland lijkt ongerept en de horizon weer eindeloos ver weg.

Het voelt als herwonnen vrijheid, gek hè? Toch zal ik dit plaatje wel missen...

Appel-sappen

Het is wel lachen met zo'n sapcentrifuge hoor. Ik zag het ding staan met een uitnodigend bordje om de nek. Aanbieding, nu voor 'veel minder' stond er op, in vette viltstiftletters.

'Tis een Philips', zei Muisman en keek bedenkelijk. Hij is niet zo wild van het sense en simplicity merk (of wat is het waar dit oerhollandse bedrijf mee adverteert :P). Maar ik zag het wel zitten zo'n persje voor m'n appeltjes en zo kwam het dat we met meer de winkel uitwandelden, dan dat we hadden toen we naar binnen gingen (of met minder, vanuit financieel oogpunt gezien dan eej!)

Anyway, thuis, uitgestald op het aanrecht vonden we het een mirakels mooi ding. Ik vulde een doos vol appels en installeerde me voor de tv. Ja hoor eens, als je een monotoon werkje moet doen, is het leuk als er wat te kijken valt. Alle appeltjes werden gevierendeeld en ontdaan van onrechtmatigheden (en dat waren er nogal wat!).

Nouwwww en toen konden we eindelijk aan de slag. Echt waar, de appelstukjes vlogen in het rond. Letterlijk. Het apparaat leek wel een kleiduivenschietmachine. Afijn, we kregen er al snel handigheid in en binnen no-time vulde zich een kannetje met lekkere zoete home made appelsap. Moest het nog wel even de pan in. Beetje koken voor de houdbaarheid zeg maar, kon het daarna in een flesje!

Het afspatelen van de schuimlaag vond ik nog lastig. Zal me er eens even in verdiepen, want helemaal schuimloos werd het niet. Viel me trouwens nog tegen hoeveel appels je nodig hebt voor 2 flesjes, maar aan de andere kant... de boom zit nog berevol!

Naast de appelsap staat m'n sinaasappeljam, van een restje perssinaasappelen. Denk dat ik dat goedje binnenkort maar eens ga gebruiken voor een lekkere chocoladesinaasappeltaart!

Mislukt

Die minimuis lag de hele tijd zo lollig joh. D'r Pamperachterste de lucht in en helemaal inelkaar gedoken. Klaar om te kruipen, maar hoewel ze haar pootjes wel op de goede plek wist te schuiven, was ze nog niet bij machte om haar bovenlijf in beweging te zetten.

Dààr ga ik eens even een plaatje van schieten, dacht ik. Ja had je gedacht. Ze schoof als door een magneet aangetrokken, met haar koppie steeds richting lens. Dat schoot niet op natuurlijk. Binnenkort nog maar ´ns proberen. De foto was wat groter. Minimuis beet bijna mn lens eraf. Vond ik bij nader inzien toch wat onelegant. Laat ik jullie maar verdrinken in de knalblauwe kijkers :P

Stampseizoen geopend!

Had ik een tijdje geleden verteld hè, dat ik op het nippertje nog wat bonen gezaaid had. Het is helemaal goed gekomen met die jongens! Kijk maar. Mooi lang en rank boontje zou ik willen zeggen. Gezonde struikjes, kunnen we altijd wel een maaltje of 4 van afhalen denk ik. Lekkerrrrrrrr.

Ook lekker was trouwens de boerenkoolstampot van vanavond. Ik heb m'n best gedaan, maar kon geen rare bij- of nasmaak ontdekken. Het stamppotje was gewoon hartstikke goed binnen te houden! Dus nu weet ik het proefondervindelijk; je hoeft inderdaad niet te wachten tot het gevroren heeft!

Van alle koolplanten roofde ik een paar onderste bladeren en zo vormde zich al snel een mooi stapeltje voor een (winterse?) avondmaal. Moest wel goed gewassen en inspecteren natuurlijk.. al denk ik niet dat je dood gaat van een rupsje. Eiwitrijk zeggen ze toch? Inheemse volken eten ze graag. FF een emeltje snacken. Zo back to basic zijn we hier dan weer niet.

Anyway, vanaf nu komt er regelmatig een stampotje op tafel, want die boerenkoolplanten.. das gewoon een goudmijntje!

Poetsen

'Ook één tand moet gepoetst worden', mailde Muizelientje, de mama van Minimuis, 'En ze vind het zó leuk!' Nou dat kan ik wel zien op de foto die ze erbij deed. Wat een ontroerend plaatje, zo'n klein mensje dat vol vertrouwen omhoog kijkt en blijmoedig de merkwaardige behandeling ondergaat. Want dat is het vast voor zo'n kindje. Kriebelt je mama in enen met een harig stokje in je mond...

Nou maar hopen dat Minimuis het leuk blijft vinden natuurlijk, want dat tandenpoetsen dat gaat door tot in het oneindige...pffff... Dat moesten ze nog eens uitvinden, een steradenttablet, maar dan voor mensen die nog in het bezit zijn van de eigen steentjes! Gewoon even laten rondbruisen in de mond en BLING!!!! Had ik wel wat voor over!

Okkie en Taptoe

Deze foto wil je eigenlijk niet kunnen maken als je twee nieuwe katten in huis hebt die voorlopig nog niet de wijde wereld in mogen. Het is Okkie, de dapperste van het stel. Nummer twee, laten we die voor het gemak maar Taptoe noemen, kijkt meer de kat uit de boom (verwarrend, maar je begrijpt me wel)en waagt zich niet aan dit soort toeren.

Wij krijgen soms grijze haren van Okkie. Laatst liep het beestje al met een gekaapt stuk vis in z'n snuit. Muisman houdt sinds kort in een grafiek bij hoe vaak ze rondsnuffelt op het aanrecht. Wij hopen ooit een dalende lijn te gaan zien. De plantenstekjes in de vensterbank zijn verhuisd nadat mevrouw tot twee keer toe bewust de vaasjes omkieperde om het water op te kunnen slobberen....

Okkie en Taptoe hebben de bovenverdieping voor zich alleen. De deur naar beneden staat open, dus ze kunnen contact maken als ze dat willen. Toch trekken ze zich vaak samen terug. Nou..... soms vind ik dat helemaal niet erg! (Maarruhm om even op het open raampje terug te komen... dat was een ongelukje hoor, al geloven jullie dat vast niet meer :P

Kaarsje erbij?

Tjonge wat is het al vroeg donker 's avonds. Ik ben er nog helemaal niet op ingesteld eigenlijk. Niet dat er momenteel nog zoveel avonden buiten doorgebracht worden, maar het Sambeest moet even de benen strekken eej. Wel boffen met zo'n wit exemplaar. De contouren zijn goed waarneembaar ondanks de donkerte (Is dat een woord.... donkerte? Of een stukje onvervalst dialect. Vrees het laatste...)

Anyway, als je zo door de avond wandelt, zonder dat er een lantaarnpaal te bekennen is, krijgen je zintuigen het extra druk. Het grasveld blijkt vol leven te zitten getuige het geritsel. De wind trekt aan takken en bladeren en terwijl je ogen steeds meer wennen aan de zwarttinten verdwijn je in het niets ......

Tjonge, het lijkt candlelight wel. Ik hoor Jan van Veen al voordragen met een snik in z'n stem...
ikkkkk... zonder jouhhhh
Verzwóóóóóóólgen door
de avond
omrrrrringd
met geluiden
rhééééééémie
maar niet alleen....

uhmmm...

Ik ga maar even een potje koffie zetten.
Met een muffin erbij.
Beter!

SSSSSSSssss

Zo, net terug van een hele dag de hort op. Vanmiddag maakten we trouwens een wandelingetje in het bos van Beesterzwaag. Zagen we zomaar een wel hele grote regenworm over het bospad schuiven. Bleek het een ringslangetje te zijn, een jonkie, maar toch!

En die Muisman joh, die pakte het beestje zonder blikken of blozen in z'n hand... nehhh was niet zo hoor, want we wisten nog helemaal niet wat voor soort het was op dat moment. Maar eerlijk is eerlijk, we hadden slismans wel graag even gefotografeerd. Tja, wil natuurlijk niet, zonder kiekjesapparaat. Hadden we met ons volle verstand thuisgelaten. Fototoestel meenemen? Welneeeeeeeeehhhh, hoeft niet joh, wat zouden we nou tegen kunnen komen... tssss, volgende keer mooi wel weer eej!!



Anyway, vonden we mooi bovenstaande foto op deze site en als je meer wilt weten over ringslangen dan kijk je hier nog maar even.

Voogdij

Ik heb de tomatenplanten uit de moestuin bij hun kladden gepakt en kaalgeplukt. De dames hadden er overduidelijk geen zin meer in. Het kroost werd verwaarloosd en de eigen verzorging liet ook te wensen over. Geel verlept blad en kromme ruggetjes. Tja, dan moet je ingrijpen denk ik. Sommige tomaten begonnen duidelijk te lijden onder de situatie. Nu heb ik twee en een halve kilo groene vruchten onder mijn hoede die langzaam een beetje kleur op de wangen moeten krijgen....

Ondertussen 'de afvalligen' van vandaag tot appelmoes verwerkt en een afwasbak vol pruimen geoogst. Straks ga ik muffins bakken van dit recept en ook nog maar een keer de pruimentaart/cake van een paar dagen geleden, was zomaar op....! Ik vroeg me trouwens af, kun je cakes en muffins invriezen? Vast wel, maar voor de zekerheid vraag ik het toch maar even hier!

Anyway, ik ben wat je noemt lang en slank, maar ik maak me zorgen of ik dat nog ben na dit tuinjaar (uhm, slank dan hè, je hoort zelden dat iemands lengte krimpt van een overdaad aan cake en koek eej)... je went aan een voorraad baksels in de trommel, echt waar! :P

1 in de knip en nog veel meer te gaan!

Minimuis beet bijna m'n vinger eraf, echt waar! Per ongeluk hoor, want die kleine rakker bleek zomaar een tandje onder in haar mondje te hebben zitten. Dus volkomen onbevangen en onbewust van het grote gevaar dat boven mijn vinger hing, voerde ik vanmiddag een stukje wortel aan de kleine trol.

Eigenlijk gaf ik het oranje piezeltje een drukkertje na. Tja, je moet zo'n groentetje wel de kans geven om iets te bereiken natuurlijk. Minimuis maakt graag prrrprrr geluiden waarbij haar eten al snel in het rond vliegt, dus wat er in gaat, komt er met verdubbelde kracht weer uit. Afijn, voelde ik in enen al voerend wat hards, wat er eerder niet zat. Grappig niet?

Anyway, tis wel een mijlpaal, want ik was nog nooit eerder in mijn leven door een kleinkind in m'n vinger gebeten.. tsss, flauw, ik bedoel, mijn allereerste kleinkind heeft haar allereerste tand! Leuk hoor. Gaat ze nog veel plezier van hebben van dat klinkertje (en al die anderen die nog gaan volgen), wat ik je brom!

Lachebekje

Ik word er zo vrolijk van hè, van al dat oogsten. Kun je wel merken zeker. Er komt nu een hoos van pepertjes los. De rode rondjes die je ziet zijn de Hot Cherry's en de lange gele heten Cayenne Gold. De oranje 'oren' worden geloof ik Omnicolour genoemd en die andere oranje in het 'haar' meen ik Aji Christal.

Ja hoor eens, ik loop niet nog 'ns naar de kas om de namen te checken hoor! Tssss ben net binnen. Alle slechte appeltjes moesten geraapt.Kunnen ze plaats maken voor de (hopelijk minder door insecten aangevreten) lichting die nu nog in de boom hangt.

De tuin wordt inmiddels leger en leger. Alle maismannnen zijn gerooid en de komkommer en augurkplanten zijn ook opgeruimd. Dat scheelt hoogte zou ik willen zeggen.

Ondertussen voelde ik me een überopperlevenvanhetlandoogstmiep toen ik de droge korianderplanten op een laken legde en er daarna flink op los sloeg.. neuh, beetje overdreven hoor, ik tikte op de takkenbossen zodat de zaadjes zouden vallen. En inderdaad... zo geschiedde. Dus nu heb ik een grote jampot vol korianderbolletjes. Lollig!

I had a dream kennelijk...

Ik heb al een blogje geschreven eigenlijk. Vannacht. Jawel, vanmorgen werd ik er mee wakker. Met de wetenschap dat ik iets heel moois geblogd had, om meteen met een prangende vraag opgescheept te zitten, 'MAAR WAAR GING HET OVER'.

Ooowwww, ik had ut zo goed opgeschreven, mijn mening, want dat was het,een heus statement. Ik vond op grootse wijze ergens iets van. Het stond geformuleerd in messcherpe korte zinnen, maar met reuze veel waarheidswaarde begrijp je wel? Zo'n stuk tekst waarvan je als lezer zegt; 'Tjongejongejonge, dat mens heeft het helemaal in de smiezen! onwerelds gewoon! Nou is alles gezegd wat er over dit onderwerp te zeggen viel en goed ook!' Tja, eigenlijk begon ik de dag best top..

Als ik nou nog wist waarover (en waarmee) ik het gelijk zo ongelofelijk aan mijn zijde had, zou me dat wel wat waard wezen. Aan de andere kant... als één en ander in het duister blijft, kan het niet tegenvallen ook eej! Ik stop dus met mijn herinner-exercitie en een nieuw blogje zit er ook niet in, want om eerlijk te zijn, mezelf overtreffen na deze nachtelijke escapade is bijkans een onmogelijke zaak, dat snap je wel.... :P

Muis werkt, Sam speelt

Zo, was ik weer! Ik begin met een huishoudelijke mededeling: Deze pruimentaart/cake is verrukkulluk, dat je het even weet.

Druk vandaag. Volop bezig met het plannen en uitwerken van m'n opdracht voor de Nederlandse Sturge-Weber Vereniging. Het is een kleine hechte club mensen die zelf of via familie te maken hebben met het Syndroom van Sturge-Weber. een zeldzaam voorkomende aangeboren (vaat)aandoening (ong 100/150 mensen in nederland). Een wijnvlek is het meest kenmerkende van het syndroom, andere verschijnselen zijn epilepsie en glaucoom. De mate waarin de epilepsie zich manifesteert, bepaald in hoeverre de hersenen schade gaan oplopen en het syndroom gevolgen heeft voor het functioneren van de hersenen. Nouja, dit even in een notendop.

Maar eerst zal ik Sam eens even uitlaten. Op het filmpje is ie trouwens te bewonderen. Het beestje kreeg ter ere van zijn verjaardag (19 juli) van de muismanstadsposse een Rag Rope Ball (simpel gezegd in elkaar geknoopte touwtjes van stof). Mocht ie zelf uitpakken, met hulp van Muisman dan hè, want er zaten nog wat plasticjes aan . Sam was er blij mee. Kun je wel zien! (35 seconden)

Veel harigen onder ons

OWWW BEN IK GISTEREN HELEMAAL VERGETEN TE MELDEN DAT IK ER HET WEEKEND NIET BEN... TOT MAANDAG*DAG*DAG*DAG*DAG*!!!!!!!


Momenteel wemelt het van de katten in het muizennest. We hebben naast onze eigen wilde dieren, twee semipermanente logeetjes die de bovenverdieping geannexeerd hebben. Binnenkort zal ik even een fotootje maken en op het blog zetten.

Zo nu en dan daalt de dapperste van het stel af naar beneden om helaas tegen een enthousiaste Sam aan te lopen. Tja,dan is het ondernemende gastje zo weer boven natuurlijk. Die integratie zal enige tijd in beslag gaan nemen denk ik. Geeft niks, de bovenverdieping vindt het wel gezellig wat gezelschap. Het staat daar normaal gesproken leeg, is toch eigenlijk ook niks aan voor zo'n zoldertje eej.


Anyway, bij Minimuis, sjouwt een klein kitten rond. Als ie z'n rug kromt en een ietsiepietsie blaast gaat Sam meteen aan de kant. Ons hondje is niet zo dapper. De kitten wel. Op de onderste foto, beide werden trouwens twee weken geleden genomen, molesteert de lummel Minimuis. 'Omie!', riep de kleine meid getergd, 'Leg je fototoestel eens weg, dat beest eet m'n handje op!!!!' Owww, slechte oma ben ik toch hè. Maar wel een leuk plaatje, al zeg ik het zelf.

Sluipjongens

De appeltjes in de muizentuin zijn volgens mijn slecht dit jaar. Eergisteren toen ik de allereerste moesappelen verzamelde om er een taartje van te bakken meende ik het me al te verbeelden bij de verwerking.
Er zijn ongewenste bewoners aan de slag zal ik maar zeggen. Een hele tokkiestam vliegbeestjes heeft zich gevestigd in mijn appeltjes en in bijna elk exemplaar een gangetje gegraven naar het klokhuis. Daar wonen (en hollen) ze de hele zaak nu uit.
Vandaag heb ik nog maar wat appels geraapt voor een paar bakjes appelmoes. En echt, ogenschijnlijk mankeren de vruchten niet veel, maar als je dan zo'n zure jongen halveert... jammer hoor. Hoop dat het nog mee gaat vallen, maar ik heb er een hard hoofd in eigenlijk.